Το ούζο αποτελούσε από καιρό μία από τις προσφιλέστερες συνήθειες των Σερραίων. Από τα πρώτα χρόνια ακόμη της Τουρκοκρατίας συναντάται ο πρόγονός του, το επονομαζόμενο ως «Ρακί» που αποτελούσε ένα δυνατό αλκοολούχο ποτό, με πρώτη ύλη την αλκοόλη που προέρχονταν από απόσταξη στέμφυλων και σειράς αρωματικών φυτών, μεταξύ των οποίων και ο γλυκάνισος, μέσα σε ειδικά κατασκευασμένους άμβυκες. Η παρασκευή του προϊόντος αυτού, που πολύ γρήγορα αγαπήθηκε από τους Σερραίους σαν ένα οινοπνευματούχο ποτό που ταίριαζε ιδανικά με το βαρύ και υγρό κλίμα των Σερρών και με τις έντονα πικάντικες διατροφικές συνήθειες των κατοίκων της, πέρασε μέσα στον διάβα των χρόνων στα χέρια των Ελλήνων, που βελτίωσαν σημαντικά την ποιότητά του εξελίσσοντας τον τρόπο παρασκευής του και ελαφρύνοντας την βαριά γεύση του. Είναι χαρακτηριστικό πως στην σερραϊκή ονοματολογία αφθονούν οι Ρακιτζήδες, στοιχείο που καταδεικνύει πως ήταν πολλοί οι ενέχοντες στην παρασκευή και εμπορία του δυνατού αυτού ποτού. Από τις αρχές του 19ου αιώνα συστήνονται και οι πρώτες μεγάλες (για τα δεδομένα της εποχής) μονάδες, οικογενειακού χαρακτήρα, παραγωγής «Ρακής» προσδίδοντας το περιεχόμενο της εντοπιότητας στο προϊόν αυτό. Η ονομασία του «Ούζου» σύμφωνα με τις υπάρχουσες πηγές εμφανίζεται από τα τέλη του 18ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας και χρησιμοποιείται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες για να υποδηλώσει την εξαιρετική ποιότητα αυτού του δυνατού άχρωμου και μυρωδικού αποστάγματος, που πρωτύτερα περιγράψαμε ως «Ρακί». Μέσα στον χρόνο η νέα εύχρηστη και εύηχη ονομασία θα χρησιμοποιηθεί και στην Μακεδονία και σταδιακά θα ταυτισθεί απόλυτα με το παραγόμενο προϊόν. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και μέχρι σήμερα υπάρχουν παλαιοί Σερραίοι αλλά και τουρκόφωνοι πρόσφυγες που εξακολουθούν στις συναλλαγές τους να χρησιμοποιούν την λέξη «ρακί» για να ονοματίσουν το ούζο.
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
